На денешен ден, 1975. во Белград умрел Иво Андриќ, еден од најголемите писатели на поранешната СФР Југославија. Освен песни во проза ги напишал и прочуените романи „Мостот на Дрина“, „Травничка хроника“, „Госпоѓица“. Добитник е на Нобеловата награда за литература во 1961 година, а целата сума од оваа награда ја донирал на библиотекарскиот фонд на Босна и Херцеговина.
Роден бил во селото Долац, кај Травник, на 10 октомври 1892 година.
-Најголема будала не е оној кој не знае да чита, туку оној кој мисли дека сѐ што ќе прочита е вистина.
-Чудно е колку малку ни е потребно да бидеме среќни и уште почудно е како баш тоа малку ни недостасува.
-Доаѓаат времиња кога паметниот ќе замолчи, будалата ќе проговори, а ку*вата ќе се обогати.
-Убавата душа подлабоко липа.
-Љубовта, ако е искрена и длабока – лесно простува и заборава.
-Мирот и спокојот, се единственото богатство и најголемо достоинство за скромните и без временски луѓе.
-Младоста е среќна доба во која човекот почнува да верува во себе, а се уште не престанал да верува во другите.
-Многумина го постигнуваат она што го сакаат, а при тоа се губат себе.
-Можеби на почетокот имало други мотиви, но денес царува стравот. Од страв се луѓето сли, сурови и подли; од страв се дарежливи и добри.
-Ништо повеќе не ги зближува луѓето, од среќно преживеана несреќа.
-Од своето потекло и детство не може лесно да се побегне.
-Секој вистински живот е убав и тежок.
-Во земјата на омразата најмногу е мразен оној кој не знае да мрази.
-Заразна е и разорна моќта на лагата.
-Жената стои како капија, на влез и излез од овој свет.
-Животот ни го враќа она што им го даваме на другите.
-Животната сила на еден човек се мери, покрај другото и според неговата способност да заборави.
-Ништо не е потешко ниту пострашно од тоа да го гледаш светот околу себе со очите на поранешна убавица.
-Околу убавината секогаш е или мракот на човечката судбина или сјајот на човечката крв.
-Прекорувањата помеѓу старите и хармонични сопружници се безопасни, без острина, не се судираат туку се лизгаат како оние каменчиња кои реката во текот на годината ги заоблила и ги светнала со совршенство, така што повеќе врзуваат неколку луѓе отколку што ги делат.
-Раната која се крие, споро и тешко зараснува.
-Слабите и плашливи луѓе стравот ги наведува да го прават она од кое најмногу се плашат.
-Во ѕвезденото небо и во човековото срце никогаш човек нема да може да се изнагледа.
-Што не боли – тоа не е живот, што не поминува – тоа не е среќа.
-Во животот се плашевме од толку многу нешта. А не требаше. Требаше да живееме.
